Інтэрферэнцтэрапія - лекарскае ўжыванне нізкачастасных (1-100 Гц) «біццяў», частасць якіх можа быць сталай цягам працэдуры або перыядычна змяняцца ў абранай мяжы. «Біцці», якія ўяўляюць сабой серыі сярэднечастасных ваганняў току, утвараюцца ўнутры тканінаў арганізму ў выніку інтэрферэнцыі (складання) двух зыходных токаў сярэдняй частасці, падводзяцца да паверхні цела па двух паасобных ланцугах і адрозніваюцца па частасці.
Зыходныя токі, з'яўляючыся сярэднечастаснымі (3850-4000 Гц), лёгка пераадольваюць супраціў эпідэрмісу, не выклікаючы значнага ўзбуджэння паверхневых тканінаў і непрыемных адчуванняў пад электродамі. Тагачасна ўтвараемыя з іх «біцці» твораць узбуджальнае дзеянне на рухальныя нервы і цягліцавыя валокны, што выклікае ўзмацненне крывязвароту, актывацыю памену рэчываў і памяншэнне боляў у зоне ўздзеяння. Інтэрферэнцыйныя токі, якія аказваюць менш інтэнсіўнае ўзбуджальнае дзеянне за сталыя токі, выкарыстоўваюць пры захворваннях перыферычнай нервовай сістэмы, у асноўным у падвострай стадыі працэсу.
Кіруючая роля ў механізме лекавальнага дзеяння інтэрферэнцтэрапіі належыць паляпшэнню перыферычнага крывязвароту. Яно выяўляецца нармалізацыяй паталагічна змененага тонусу магістральных артэрыяў і капілярнага рэчышча, павелічэннем колькасці дзеючых калатэраляў, паляпшэннем мікрацыркуляцыі. У механізме пашырэння перыферычных судзінаў асноўнае значэнне маюць прыгнёт інтэрферэнцыйнымі токамі сімпатычнага звяна вегетатыўнай нервовай сістэмы і ўзмоцненае вылучэнне падчас працэдуры вазаактыўных рэчываў. Акрамя таго, токі выклікаюць цягліцавыя скарачэнні, твораць своеасаблівае масажуючае дзеянне, вынікам чаго можа быць і паляпшэнне перыферычнага крывязвароту і лімфаадцёку.
Стымуляцыя крывязвароту прыводзіць да мясцовага падвышэння тэмпературы, паляпшэння забеспячэння тканінаў кіслародам і ліквідацыі іх анаксеміі, хуткага вывядзення таксічных паменных прадуктаў, актывізацыя дзейнасці рэтыкулаэндатэліяльнай сістэмы. Пры інтэрферэнцтэрапіі рН тканін ссоўваецца ў шчолачны бок, што спрыяльна адбіваецца на плыні запаленчага працэсу. Інтэрферэнцыйны ток, на думку шэрагу аўтараў, валодае бактэрыцыднымі або бактэрыястатычнымі ўласцівасцямі. Яму ўласцівае таксама трофіка-рэгенератарнае дзеянне.
Паказанні да ўжывання інтэрферэнцтэрапіі: захворванні нервовай сістэмы (неўрыты, неўралгіі, неўралагічныя праявы астэахандрозу хрыбетніцы, каўзалгіі, фантомныя болі, начное нетрыманне брулёўі іншае); захворванні сэрцава-судзіннай сістэмы (гіпертанічная хвароба I і II ст., вегетасудзінная дыстанія, атэрасклератычныя аклюзіі судзінаў канцавінаў, варыкознае пашырэнне венаў, наступствы тромбафлебітаў і інш); траўмы апарату апоры й руху, артрыты, артрозы, кантрактуры суставаў, астэахандрапатыі; захворванні страўнікава-кішачнага тракту з перавагай парушэнняў маторыкі; запаленчыя захворванні прывескаў маціцы; некаторыя скурныя захворванні і іншае.
Тэхніка і методыка інтэрферэнцтэрапіі. Пацыент падчас працэдуры размяшчаецца седзячы або лежачы, у залежнасці ад характару захворвання і лакалізацыі ўздзеяння. Для правядзення інтэрферэнцтэрапіі выкарыстоўваюць металічныя электроды (дзве пары) з тонкімі гідрафільнай пракладкамі. Пры найбольш шырока ўжывальным стабільным спосабе ўздзеяння электроды ўсталёўваюць так, каб электрычны ток ад іх перакрыжоўваўся ў галіне паталагічнага агменю ці зацікаўленых структураў (тканінаў). Уздзейнічаць можна і на зоны Захарына-Геда, якія адпавядаюць сегментарным зонам, на асобныя сімпатычныя вузлы або па трансцэрэбральнай методыцы. Карыстаюцца таксама і рухомым (кінэтычным) спосабам інтэрферэнцтэрапіі, пры якім два з чатырох электродаў падчас працэдуры ссоўваюць па целе хворага, што дазваляе ўздзейнічаць на вялікія скурныя паверхні.
Сілу току пры правядзенні інтэрферэнцтэрапіі дазуюць па яго шчыльнасці на электродах і па адчуваннях хворага. Пацыент павінен адчуваць пачуццё глыбокай, дастаткова моцнай, але прыемнай вібрацыі пры рытмічна зменлівых частасцях або адчуваць «поўзанне мурашак» - пры сталай частасці. Пры гэтым варта памятаць, што чым больш інтэнсіўныя балючыя з'явы, тым слабей мае быць дазоўка току. У вострай стадыі захворвання выкарыстоўваюць звычайна ток меншай сілы, а ў хранічных выпадках - ток большай сілы. З-за прызвычаення тканінаў да інтэрферэнцыйнага току падчас працэдуры неабходна пастаянна павялічваць сілу току па меры змяншэння яго адчування.