Amplipulsterapia - metoda elektroterapii, przy której na chorego oddziaływają zmiennymi sinusoidalnymi modulowanymi prądami małej mocy. Łączą one w sobie zalety prądów wysokiej i niskiej częstotliwości.
Dla amplipulsterapii stosuje się zmienne sinusoidalne prądy o częstotliwości 2000-10000 Hz, modulowane sinusoidalnymi wahaniami niskiej częstotliwości (w ramach 10 - 150 Hz). W przeciwieństwie do prądu o niskiej częstotliwości, który okazuje wyrażne wzbudzające działanie na nerwowo-mięśniowy i naczyniowy system, prąd o wysokiej częstotliwości nie spotyka dużego oporu ze strony skóry, wnika głęboko do tkanek, nie wywołuje widocznego podrażnienia skórnych receptorów. Jest dobrze tolerowany przez chorych, ma stymulujący wpływ na głęboko usytuowane tkanki. W wyniku silnego odpływu produktów przemiany materii z patologicznego ogniska maleje obrzęk - jedna z przyczyn bólu. Zaprzestanie bólu sprzyja zmniejszeniu skurcz naczyń krwionośnych, rozszerza się, ulepsza się odżywianie tkanek.
Działając synchronicznie z normalnymi własnymi wahaniami bioprądu organizmu, powstającymi w trakcie działania mózgu, nerwów i mięśni (od 10 do 150 Hz), i wzmacniając ich działanie sinusoidalnymi prądami modulacyjnymi, tym samym przywracamy normalną funkcję tkanki i organu. Dla zmniejszenia zjawisk adaptacji, rozszerzania skali tkanek, wciąganych w proces pobudzenia i podniesienia skuteczności leczenia uciekamy się do przemienności dwóch różnych ulegać modulowanych częstotliwości. Przy tym jedna z nich pozostaje niezmienną - 150 Hz, a druga jest regulowana w ramach 10-150 Hz z oddzielną regulacją ich czasu trwania w ramach 1-5 sekund. Stosuje się także przemienność modulowanych wahań z przerwami, jak również modulowanych i niemodulowanych wahań. Wyraźny efekt przeciwbólowy, poprawa funkcjonalnego stanu centralnego i obwodowego oddziałów systemu nerwowego, poprawa krążenia obwodowego i trofiki tkanek przy braku podrażnień pod elektrodami określa główne wskazania do stosowania sinusoidalnych prądów modulacyjnych. Ich wyznaczają przy chorobach, związanych z naruszeniem obwodowego krwiobiegu, stanu czynnościowego nerwowo-mięśniowego aparatu, trofiki tkanek, przewlekłymi stanami zapalnymi (zapalenie korzonków nerwowych różnego pochodzenia, w tym z wyraźnymi wegetatywno-naczyniowymi zaburzeniami, nerwobóle, zapalenia nerwów, pleksity, następstwa urazów podpierająco-ruchowego aparatu, naruszenia trofiki tkanek, w tym odleżyny przy porażeniu rdzenia kręgowego, podostre i chroniczne choroby ginekologiczne). Działanie prądów na pobudzenie ruchowe pozwala wykorzystać je do stymulacji elektrycznej mięśni poprzecznie prążkowanych, w tym do stymulacji oddychania, funkcji przewodu pokarmowego, perystaltyki moczowodów i in. Ze względu na brak podrażnienia i nieprzyjemnych wrażeń metoda jest szeroko stosowana w leczeniu dzieci.
Wskazania do stosowania amplipulsterapii: urazy i schorzenia układu nerwowego obwodowego z objawem odruchowym i bólowym; schorzenia układu wegetatywnego układu nerwowego z zaburzeniami neurotroficznymi i naczyniowymi; schorzenia układu nerwowego z zaburzeniami ruchowymi w postaci niedowładu ośrodkowego, obwodowego i mieszanego oraz porażenia; nadciśnienie I-II stopnia; choroba niedokrwienna serca; zarośnięcie miażdżycowe naczyń kończyn; przewlekły zastój chłonki; schorzenia narządów trawienia (przewlekły nieżyt żołądka z niewydolnością wydzielniczą, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy w fazie nasilenia i remisji niezupełnej, refluks żołądkowo-przełykowy, zaburzenia hipotoniczne i hipokinetyczne dróg odprowadzających żółć i pęcherzyka żółciowego przy braku kamieni i in.); zaburzenia przemiany tłuszczowej o charakterze zewnętrznopochodnym i konstytucyjnym; cukrzyca; schorzenia narządów oddychania (przewlekłe nasilenie chronicznego zapalenia płuc, przewlekły nieżyt oskrzeli i rozstrzeń oskrzeli poza stadium nasilenia, dychawica oskrzelowa stopnia lekkiego i średniociężkiego); reumatoidalne zapalenie stawów o minimalnym i średnim stopniu aktywności procesu, artroza, zapalenie okołostawowe; przewlekłe schorzenia zapalne narządów żeńskiej sfery płciowej; impotencja mężczyzn o charakterze funkcjonalnym; przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego, ból pęcherza moczowego, moczenie nocne mimowolne dzieci, kamica moczowa (celem wydalenia kamieni moczowodów); schorzenia zapalne i dystroficzne przedniej i tylnej części oka. Ze względu na głębokie przenikanie sinusoidalnie modulowanych prądów do tkanek, nie wywołujących nieprzyjemnych wrażeń i oparzeń, terapia prądami interferencyjnymi jest preferowana (w stosunku do terapii prądami diadynamicznymi) przez pediatrów, w trakcie oddziaływania na błonę śluzową.